هر نوع همکاری حرفه‌ای، نیاز به توافقی روشن و مکتوب دارد. این توافق نه‌فقط مسیر کاری را مشخص می‌کند، بلکه از اختلافات احتمالی هم پیشگیری خواهد کرد. بسیاری از چالش‌هایی که میان کارفرما و کارکنان پیش می‌آید، به‌دلیل عدم آشنایی با انواع قرارداد کاری و جزئیات قانونی آن‌هاست.
برای کارفرمایی که به‌دنبال ساختار دقیق منابع انسانی است، یا نیروی کاری که می‌خواهد بداند چه حقوقی دارد و چه تعهداتی بر عهده‌اش گذاشته شده، شناخت این قراردادها ضروری است. قانون کار ایران برای شرایط مختلف، انواع متنوعی از قرارداد را پیش‌بینی کرده که در ادامه به آنها می‌پردازیم.
انواع قرارداد کار (موقت، دائم، ساعتی، پیمانی) و تفاوت‌های آنها
زمانی که در خصوص روابط کارگر و کارفرما و مفاد این همکاری صحبت می‌کنیم، بدیهی است که برای فهمیدن هر موضوع و تعریفی باید به قانون کار مراجعه کنیم. برای پاسخ به این سوال که قانون کار چیست نیز بهتر است به فصل دوم قانون کار و ماده ۷ رجوع نماییم:
ماده ۷ قانون کار: قرارداد کار عبارت است از قرارداد کتبی یا شفاهی که به موجب آن کارگر در قبال دریافت حق‌السعی کاری را برای مدت موقت یا مدت غیر‌موقت برای کارفرما انجام میدهد.
با توجه به تعریف قرارداد کار که در بالا ذکر شد مشخص است که قانون، الزامی بر مکتوب بودن قراردادهای کار ندارد و توافق شفاهی بین کارگر و کارفرما نیز برای احراز و برقراری رابطه کاری اکتفا می‌کند و در چنین شرایطی قرارداد کار شفاهی به استناد شهادت افراد مطلع، سابقه حضور و غیاب کارگاه و یا ارائه اسناد پرداختی قابل اثبات می‌باشد.
همچنین نکته دیگری که در این ماده قانونی مشاهده میشود این است که قرارداد کار می‌تواند بر اساس مدت‌زمان و نوع کارفرما یا نوع استخدام همکاری به انواع مختلفی تفکیک شود. در بخش بعد انواع قراردادهای کاری به شکل کامل‌تری بررسی خواهد شد.
انواع قرارداد کار بر اساس نوع کارفرما و نوع استخدام
قراردادهای کار براساس نوع کارفرما نیز به دو دسته قراردادهای کار دولتی و قراردادهای کار شرکت خصوصی تقسیم می‌شوند. در بخش بعدی این دو نوع قرارداد را نیز توضیح خواهیم داد.
قراردادهای کار دولتی
در این نوع قراردادها همانطور که از نامشان پیداست، یک طرف قرارداد دولت خواهد بود. قراردادهای کار دولتی در سه نوع استخدام پیمانی، استخدام قراردادی یا خدماتی و همچنین استخدام رسمی طبقه‌بندی می‌شوند.
- استخدام پیمانی: این نوع استخدام در حقیقت نوعی استخدام مدت موقت است که البته در صورت رضایت کارفرما یعنی دولت، امکان تمدید و یا حتی تبدیل شدن به کارگر رسمی را خواهد داشت و به همین دلیل به این نوع استخدام، استخدام نیمه‌رسمی نیز گفته میشود.
- استخدام قراردادی یا خدماتی: این دسته از افراد برای انجام امور خدماتی خاص از قبیل نظافت، سرایداری، آشپزی و… استخدام می‌گردند و از نظر قانونی تحت پوشش قانون تامین اجتماعی خواهند بود.
- استخدام رسمی: به زبان ساده استخدام رسمی به آن دسته از کارکنانی اطلاق میشود که در استخدام رسمی دولت هستند.
قراردادهای کار شرکت های خصوصی
در این نوع قراردادها، کارفرما یک شرکت خصوصی خواهد بود و در نتیجه قرارداد کار تماماً تحت پوشش قانون کار و به تبع آن قانون تامین اجتماعی قرار خواهد گرفت.
انواع قرارداد کار از نظر مدت زمان کار
قراردادهای کاری را می‌توان براساس مدت زمان همکاری، در سه دسته کلی قراردادهای کاری با مدت موقت، قراردادهای کار دائم و قراردادهای کار معین طبقه‌بندی نمود. در ادامه با هر یک از این انواع آشنا خواهیم شد.
قرارداد کار با مدت موقت چیست؟
یکی از انواع قرارداد کار که امروزه در اغلب کارگاه‌های مشمول قانون کار مشاهده میشود، قراردادهای کار با مدت موقت می‌باشد. در این نوع قراردادها، تاریخ شروع و خاتمه همکاری صراحتاً مشخص شده است و در نتیجه با رسیدن به تاریخ پایان قرارداد، همکاری طرفین نیز خاتمه می‌یابد.
بنابراین مهم‌ترین شرط خاتمه قراردادهای مدت معین، فرا رسیدن تاریخ درج شده در قرارداد به‌عنوان پایان همکاری است.
البته این نوع قراردادهای کاری می‌تواند به شیوه‌های دیگری نظیر فسخ توافقی قرارداد، بازنشستگی یا از کار افتادگی کارگر و… نیز خاتمه یابد .
قرارداد کار دائم یا غیر موقت چیست؟
همانطور که از عنوان این بخش پیداست، قرارداد کار دائم، بر خلاف قراردهای با مدت معین دارای زمان پایان نبوده و به‌صورت مستمر ادامه می‌یابد. این نوع قراردادها نیز در تبصره ۲ ماده ۷ قانون کار توصیف شده است:
تبصره ۲ ماده ۷ قانون کار: در کارهایی که طبع آنها جنبه مستمر دارد، در صورتی که مدتی در قرارداد ذکر نشود، قرارداد دائمی تلقی میشود.
از متن قانون ذکر شده در بالا دو نکته را برای احراز قرارداد کار غیر موقت می‌توان برداشت کرد:
- موضوع قراردادهای کار دائم، مستمر و غیر موقت می‌باشد؛
- در قرارداد کار دائم، زمان اتمام درج نمی‌شود.
اگر دو شرط فوق در مورد یک قرارداد کار کتبی یا شفاهی محرز شناخته شود، قرارداد مذکور از نوع دائم یا غیر موقت تلقی خواهد شد.
قرارداد کار معین چیست؟
در دسته‌بندی انواع قراردادهای کاری، آخرین مورد قرارداد کار معین است؛ این نوع قرارداد به شکلی از همکاری کارگر و کارفرما اشاره دارد که در آن کارگر توسط کارفرما با پرداخت مبلغ مشخصی به‌عنوان حق‌السعی و برای انجام کاری معین استخدام میشود.
در چنین شرایطی با وجود اینکه قراردادهای کار معین از نوع قرارداد با مدت موقت تلقی می‌شوند، اما زمان پایان همکاری دقیقی را نمی‌توان برای آنها در نظر گرفت و در نتیجه شرط خاتمه قرارداد کار معین، به انجام رسیدن وظایف معین ذکر شده در قرارداد توسط کارگر خواهد بود.
قرارداد کار پاره وقت چیست؟
زمانی که طبق توافق انجام شده بین نیروی کار و کارفرما، ساعات کاری کمتر از ۸ ساعت در روز و ۴۴ ساعت در یک هفته مشخص گردد، باید قرارداد کار پاره وقت و یا قرارداد کار نیمه وقت بین آنها منعقد شود.
نیروی کاری که دارای قرارداد کار پاره وقت است باید از تمام حداقل‌های قانونی بهره‌مند شود. این حداقل‌ها را باید بر اساس ساعت کاری نیروی کار به وی پرداخت نمایند (تبصره ۲ ماده ۳۵ موجود در قانون کار و ماده ۳۹ قانون کار). کارفرمایان نباید از این قانون سرپیچی کنند و باید طبق قانون و متناسب با ساعت کاری توافق شده به نیروی کاری خود حقوق و مزایا پرداخت نمایند. در غیر این صورت نیروی کار می‌تواند از کارفرمای خود بابت حق و حقوق پرداخت نشده شکایت نماید.
در قانون میزان حقوق در قرارداد کار نیمه وقت مشخص شده و کارفرما نمی‌تواند هر حقوقی که خود مد نظر دارد را به کارمند پرداخت نماید.
تفاوت قرارداد کار پاره وقت و قرارداد کار تمام وقت چیست؟
اصلی‌ترین تفاوت بین این دو قرارداد، میزان ساعات کارکرد آنها است. ساعت کاری نیروی کار در قرارداد کار تمام وقت ۴۴ ساعت در هفته است. ولی در قرارداد کار پاره وقت نیروی کار ساعاتی کمتر از ۴۴ساعت کار در هفته برای کارفرما کار می‌کند و این ساعت متناسب با نیاز کارفرما به نیروی کار و میزان توانایی نیروی کار در روز مشخص می‌گردد.
سایر موارد موجود در قرارداد از جمله سنوات، عیدی، مرخصی، بیمه و دیگر مزایا همانند نیروی کار تمام وقت به نیروی پاره وقت نیز تعلق می‌گیرد فقط متناسب با ساعات کارکرد این موارد به وی پرداخت می‌گردد.
چگونگی تنظیم قرارداد کار پاره وقت
قوانینی که باید برای تنظیم کردن قرارداد کار پاره وقت در نظر گرفته شود در ماده ۷ قانون کار بیان شده است. طبق این قانون شروع شدن همکاری بین کارفرما و نیروی کار باید با انعقاد قرارداد صورت گیرد. قرارداد کاری می‌تواند به صورت شفاهی و یا کتبی باشد ولی در قرارداد کار پاره وقت می بایست قرارداد به صورت کتبی باشد تا تعهدات کارگر و کارفرما به صورت شفاف قید شود.
قرارداد کار پاره وقت بین کارفرما و نیروی کار منعقد میشود و متناسب با توافق بین کارفرما و نیروی کار ساعت کاری مشخص و ذکر میشود. پرداخت مزایا در قرارداد کار پاره وقت نیز متناسب با ساعت کاری نیروی کار صورت می‌گیرد.
نکته مهم در قرارداد پاره وقت این است که حتما حقوق و مزایا به صورت مجزا در قرارداد ذکرشود نه به صورت جمع کل!
بر اساس تعریف قانون، هر فعالیتی که در قبال پرداخت مزد صورت بگیرد، تحت شمول قانون کار قرار می‌گیرد و نحوه یا حتی میزان زمان همکاری، هیچ تاثیری در آن نخواهد داشت.
به همین خاطر قرارداد کار پاره وقت و ساعتی نیز مشمول قانون کار بوده و در نهایت بر طبق ماده ۴۸ قانون کار، باید از مقررات تامین اجتماعی نیز پیروی کنند. به‌صورت کلی و در قراردادهای کار معمولی، برای هر ۸ ساعت کار، یک روز حق بیمه پرداخت میشود؛ در قراردادهای کار پاره وقت نیز همین قانون اجرا خواهد شد. بنابراین اگر روزانه به‌عنوان یک نیروی کار پاره وقت، ۳ ساعت کار می‌کنید، مجموع هر ۸ ساعت کاری شما یک روز کامل کاری شمرده خواهد شد و بر اساس آن، حق بیمه شما باید به سازمان تامین اجتماعی واریز شود.
قرارداد کار چیست؟
قرارداد کار یک توافق‌نامه مکتوب یا شفاهی بین کارفرما و کارگر است که بر اساس آن کارگر متعهد میشود کاری را در مقابل دریافت حقوق و مزایا برای کارفرما انجام دهد. در این قرارداد، علاوه بر شرح وظایف و تعهدات کارگر، کارفرما نیز متعهد به فراهم آوردن محیط کاری مناسب و پرداخت حقوق به موقع می‌باشد. وجود قرارداد کار، از بروز اختلافات و سوءتفاهم‌های احتمالی جلوگیری می‌کند و به‌عنوان یک سند رسمی در تعیین حقوق و تعهدات هر یک از طرفین عمل می‌کند.
قرارداد کار می‌تواند به‌صورت کتبی یا شفاهی باشد، اما پیشنهاد میشود که جهت پیشگیری از هرگونه مشکلات آتی، همیشه به‌صورت کتبی منعقد شود. هر قرارداد باید شامل جزئیاتی از جمله شرح وظایف، مدت قرارداد، میزان حقوق و شرایط پرداخت، ساعات کاری و موارد دیگر باشد. در صورت هرگونه اختلاف یا نقض تعهدات، وجود یک قرارداد شفاف و روشن می‌تواند به دفاع از حقوق هر یک از طرفین کمک کند.
بنابراین، آشنایی با مفاد قرارداد کار و شرایط قانونی آن از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. در اینجا همکاری با یک وکیل اداره کار، که تسلط کامل به قوانین و مقررات کارگری دارد، می‌تواند در تنظیم قرارداد کار بسیار مؤثر باشد.
قراردادهای کار بر اساس مدت زمان همکاری و نوع تعهدات طرفین به انواع مختلفی تقسیم می‌شوند. درک درست از این انواع قراردادها به کارفرما و کارگر کمک می‌کند تا بر اساس نیاز و شرایط خود، بهترین نوع قرارداد را انتخاب کنند.
قرارداد کار دائمی: این نوع قرارداد بدون تعیین مدت زمان مشخص منعقد میشود و تا زمانی که یکی از طرفین آن را فسخ نکند، اعتبار دارد. این نوع قرارداد بیشتر برای مشاغل طولانی‌مدت و پایدار استفاده میشود. در قرارداد کار دائمی، کارگر می‌تواند از امنیت شغلی بیشتری برخوردار شود و کارفرما نیز می‌تواند به نیروی کار خود برای مدت طولانی اعتماد کند.
قرارداد کار موقت: این نوع قرارداد برای مدت زمان معینی منعقد میشود و پس از اتمام آن، به‌طور خودکار به پایان می‌رسد. معمولاً برای پروژه‌ها یا مشاغلی که نیاز به نیروی کار موقت دارند، از این نوع قرارداد استفاده میشود.
قرارداد کار آزمایشی: این نوع قرارداد به کارفرما اجازه میدهد تا توانایی‌های کارگر را در مدت زمان معینی ارزیابی کند. پس از این مدت، کارفرما می‌تواند تصمیم بگیرد که آیا به همکاری ادامه دهد یا قرارداد را فسخ کند.
قرارداد کار فصلی: در مشاغلی که فعالیت‌های آنها به فصل یا زمان خاصی از سال محدود میشود (مانند کشاورزی یا گردشگری)، از قراردادهای فصلی استفاده میشود.
قرارداد کار عبارت است ار قرارداد کتبی یا شفاهی که به موجب آن کارگر در قبال دریافت حق السعی ، کاری را برای مدت موقت یا غیر موقت برای
کارفرما انجام میدهد(ماده 7 قانون کار)
تغییرات قرارداد کار
شروط مذکور در قرارداد کار یا تغییرات بعدی آن در صورتی نافذ خواهد بود که برای کارگر مزایایی کمتر از امتیازات مقرر در این قانون منظور ننماید
(ماده 8 قانون کار)
شرایط صحت قرارداد(ماده 9 قانون کار)
الف=مشروعیت مورد قرارداد ب=معین بودن موضوع قرارداد ج=عدم ممنوعیت قانونی و شرعی طرفین در تصرف اموال یا انجام کار مورد نظ ر
در قرارداد کار موارد زیر باید مشخص باشد(ماده 10 قانون کار)
الف=مشخصات دقیق طرفین
ب=نوع کار یا حرفه ای یا وظیفه ای که کارگر باید انجام دهد
ج=حقوق یا مزد مبنا
د=ساعات کار، تعطیلات و مرخصی ها
ت=محل انجام کار
ث=تاریخ انعقاد قرارداد
ه=مدت قرارداد
ی=موارد دیگری که عرف و عادت شغل یا محل ایجاب نماید.
پایان قرارداد کار(ماده 21 قانون کار)
پایان قرارداد کار به زمانی گفته میشود که بر اساس قرارداد یا به هر دلیلی قرارداد و رابطه بین کارگر و کارفرما فسخ شود.
قرارداد کار به یکی از طرق زیر خاتمه میابد
الف=فوت کارگر
ب=بازنشستگی کارگر
ج=از کارافتادگی کارگر
د=پایان کار در قرارداد ها و عدم تمدید آن توسط کارفرما
ه=استعفای کارگر
و=به منظور جبران کاهش تولید
ز=فسخ قرارداد به نحوی که در متن قرارداد (منطبق با قانون کار)پیش بینی شده است.
برای کسب اطلاعات بیشتر از قرارداد کاری بدون بیمه کلیک نمایید.
انواع قرارداد کاری بر اساس قانون کار ایران
قانون کار جمهوری اسلامی ایران، چند نوع قرارداد کاری را بر اساس ماهیت همکاری، مدت زمان و سطح تعهدات تعریف کرده است. این تقسیم‌بندی به کارفرما و کارگر کمک می‌کند تا متناسب با نوع فعالیت، یکی از گزینه‌ها را انتخاب و چارچوب مشخصی برای رابطه کاری در نظر بگیرند.
قرارداد کار دائم (قرارداد رسمی)
در این نوع قرارداد، زمان پایان همکاری از ابتدا مشخص نمی‌شود. فرد تا زمانی که خود استعفا ندهد یا شرایط فسخ قانونی فراهم نشود، در همان موقعیت شغلی باقی می‌ماند. قرارداد کار دائم از نظر امنیت شغلی وضعیت باثبات‌تری دارد و شامل همه مزایای مندرج در قانون کار میشود؛ از جمله بیمه، عیدی، سنوات و سایر حقوق قانونی.
این نوع قرارداد معمولاً در مشاغلی به‌کار می‌رود که ماهیت آنها تداوم‌پذیر است؛ مثل کارکنان بخش اداری، مالی یا فنی در سازمان‌های بزرگ و دولتی.
قرارداد کار موقت (قرارداد مدت‌دار)
قرارداد موقت برای زمانی است که نیاز سازمان به نیروی کار در بازه‌ای مشخص تعریف میشود. این بازه می‌تواند چند ماه یا چند سال باشد و تاریخ پایان آن از ابتدا در قرارداد ذکر میشود.
برخلاف تصور رایج، قرارداد موقت نیز مشمول بیمه و مزایای قانونی است، مگر آنکه خلاف آن در متن قرارداد قید شده باشد (که البته در برخی موارد فاقد اعتبار حقوقی خواهد بود). این نوع از قرارداد بیشتر در پروژه‌های زمان‌دار، یا در موقعیت‌هایی با منابع مالی یا نیاز نیروی انسانی محدود استفاده میشود.
قرارداد ساعتی یا پاره‌وقت
این نوع قرارداد کاری برای مشاغلی تعریف میشود که نیاز به حضور تمام‌وقت ندارند، اما همچنان رابطه کاری تعریف‌شده‌ای میان دو طرف وجود دارد.
پرداخت حقوق در این حالت بر اساس تعداد ساعات کاری انجام میشود و کارگر بسته به میزان اشتغال، مشمول برخی یا همهٔ مزایای قانونی خواهد شد. مشاغل خدماتی، پشتیبانی، یا آموزشی، از جمله مواردی هستند که معمولاً با این مدل قرارداد استخدام پوشش داده می‌شوند.
قرارداد آزمایشی
قرارداد آزمایشی معمولاً برای ارزیابی اولیه نیروی جدید به‌کار می‌رود. مدت آن طبق قانون، برای مشاغل ساده‌تر تا یک ماه و برای کارهای تخصصی تا سه ماه قابل تنظیم است.
در این بازه، اگر هر یک از طرفین به این نتیجه برسد که ادامه همکاری به صلاح نیست، می‌تواند قرارداد را بدون نیاز به ارائه دلایل خاص فسخ کند. البته، در این حالت باید حقوق مدت‌زمان طی‌شده تا روز قطع همکاری پرداخت شود.
قرارداد کارآموزی
این قرارداد مخصوص افرادی است که تجربه کاری ندارند و در حال یادگیری یک مهارت خاص هستند. معمولاً به‌صورت موقت و با دستمزدی پایین‌تر از حالت عادی بسته میشود.
قانون برای این نوع همکاری نیز شرایط خاصی در نظر گرفته، از جمله الزام به تعریف هدف آموزشی، مدت زمان مشخص و نظارت بر فرآیند یادگیری. قرارداد کارآموزی بیشتر در صنایع فنی، تولیدی یا خدماتی به‌کار می‌رود.
قرارداد پروژه‌ای
قرارداد پروژه‌ای زمانی تنظیم میشود که انجام یک کار مشخص با نتیجهٔ قابل‌اندازه‌گیری مد نظر باشد؛ نه صرفاً حضور در محل کار.
در این نوع همکاری، مدت زمان ممکن است حدودی باشد، اما آنچه اهمیت دارد، تحویل خروجی مشخص است. قراردادهای پروژه‌ای معمولاً در مشاغل فنی، طراحی، مشاوره یا توسعه نرم‌افزار رایج هستند.
قرارداد پیمانکاری یا برون‌سپاری
این نوع از قرارداد زمانی است که کل یک فعالیت یا وظیفه به یک فرد یا شرکت بیرونی سپرده میشود. پیمانکار مسئول انجام کار است اما رابطهٔ کاری مستقیم میان او و کارکنان کارفرما وجود ندارد.
در قراردادهای پیمانکاری، کارفرما به نتیجه کار متعهد است، نه فرایند اجرای آن. اغلب در پروژه‌های عمرانی، تأسیساتی یا خدمات تخصصی از این نوع قرارداد استفاده میشود. پیمانکار معمولاً خودش مسئول بیمه، پرداخت حقوق و تأمین نیروی انسانی است.
جدول مقایسه انواع قرارداد کاری در یک نگاه
برای آنکه تصمیم‌گیری درباره انتخاب نوع قرارداد کاری ساده‌تر و روشن‌تر باشد، مقایسه ویژگی‌های هر مدل در کنار هم بسیار مفید است. جدول زیر، مهم‌ترین تفاوت‌های میان انواع قرارداد کاری را بر اساس معیارهای قانونی و عملی نشان میدهد:
| ویژگی / نوع قرارداد | دائم | موقت | ساعتی / پاره‌وقت | آزمایشی | کارآموزی | پروژه‌ای | پیمانکاری |
| مدت زمان قرارداد | نامحدود | مشخص | منعطف | کوتاه‌مدت | محدود و آموزشی | تا پایان پروژه | طبق قرارداد |
| قابلیت تمدید | نیاز ندارد | بله (با توافق) | بله | خیر | خیر | معمولاً ندارد | بسته به توافق |
| امنیت شغلی | بالا | متوسط | پایین | پایین | بسیار پایین | پایین | متغیر |
| انعطاف‌پذیری زمانی/محلی | کم | متوسط | بالا | متوسط | محدود | بالا | بالا |
| شمول بیمه تأمین اجتماعی | بله | بله | بسته به ساعت کار | بله | بسته به شرایط | با توافق | توسط پیمانکار |
| پرداخت مزایا (عیدی و…) | بله | بله | گاهی | فقط مدت طی‌شده | ندارد | با توافق | بستگی به پیمان دارد |
| نحوه پرداخت حقوق | ماهانه | ماهانه | ساعتی | ماهانه | مبلغ توافقی | مرحله‌ای یا نهایی | طبق قرارداد |
| امکان فسخ یک‌طرفه | سخت‌گیرانه | با شرایط قانونی | ساده‌تر | بله | بله | با توافق | طبق بند قرارداد |
| انطباق با قانون کار | کامل | کامل | مشروط | کامل | با شرایط | گاهی خارج از شمول | بسته به شرایط |
| کاربرد رایج | مشاغل رسمی | پروژه‌های مقطعی | خدمات، پشتیبانی | جذب اولیه نیرو | کارگاه‌های آموزشی | طراحی، توسعه، مشاوره | پروژه‌های تخصصی |
جمع‌بندی
انواع قرارداد کاری در قانون ایران، برای پاسخ‌گویی به نیازهای متنوع کارفرما و نیروی کار طراحی شده‌اند. هیچ نوع قراردادی را نمی‌توان به‌طور مطلق بهتر یا بدتر دانست؛ بلکه باید آن را با توجه به ماهیت شغل، میزان تعهدات طرفین و شرایط زمانی و مالی سازمان انتخاب کرد.
برای پیشگیری از اختلافات آینده، ضروری است هر قرارداد به‌صورت دقیق و شفاف تنظیم شود و تا حد امکان با مفاد قانون کار هماهنگ باشد. آگاهی از مزایا، محدودیت‌ها و کاربردهای هر نوع قرارداد، می‌تواند هم به کارفرما کمک کند تا همکاری‌های بهتری شکل دهد و هم به نیروی کار در مسیر حرفه‌ای خود امنیت بیشتری بدهد.
- سوالات پرتکرار
۱. قرارداد کار دائم چه مزیتی نسبت به سایر قراردادها دارد؟
مهم‌ترین مزیت این نوع قرارداد، ثبات شغلی و پوشش کامل حقوق قانونی مانند بیمه، عیدی، سنوات و حق مسکن است. برای افرادی که به‌دنبال امنیت شغلی هستند، قرارداد دائم بهترین گزینه است.
۲. آیا قراردادهای موقت هم شامل بیمه و مزایا می‌شوند؟
بله، طبق قانون، قراردادهای مدت‌دار نیز باید مشمول بیمه تأمین اجتماعی و سایر حقوق قانونی باشند، مگر آنکه به‌صورت غیرقانونی از آنها صرف‌نظر شود.
۳. تفاوت قرارداد پروژه‌ای و پیمانکاری چیست؟
در قرارداد پروژه‌ای، معمولاً فرد یا تیم مسئول تحویل یک خروجی مشخص است، در حالی‌که در قرارداد پیمانکاری، یک شرکت یا فرد متعهد به انجام کل یک فعالیت یا فرآیند مشخص میشود و اغلب مسئول تأمین نیروی انسانی و منابع نیز هست.
۴. آیا قرارداد ساعتی هم الزام قانونی دارد؟
بله، اگر رابطه کاری مداوم یا تحت نظارت کارفرما باشد، حتی در قراردادهای پاره‌وقت و ساعتی نیز قانون کار می‌تواند مصداق پیدا کند و الزام به بیمه یا پرداخت مزایا وجود داشته باشد.
۵. چه نوع قراردادهایی برای شروع همکاری پیشنهاد میشود؟
بسته به ماهیت شغل و سطح تجربه فرد، قرارداد آزمایشی یا موقت برای شروع می‌تواند منطقی باشد؛ البته به شرطی که شرایط آن شفاف و قانونی تنظیم شود.
